Trying to restore the reputation of wolves and other fragile minorities..
Saturday, June 12, 2010
Αναπολώντας τη χρονιά που πέρασε στους Δρόμους Ζωής
Μία σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της. Μετά από απουσία αρκετών ημερών, πέρασα από το κέντρο των Δρόμων Ζωής στο Γκάζι. Το δίπατο σπίτι με την αυλή με υποδέχτηκε άδειο από παιδιά, δροσερό και χαρωπά αναστατωμένο από μερικούς εθελοντές και μαθητές λυκείου. Ένιωσα από τη μία χαρά, που οι υποχρεώσεις των μαθημάτων φτάνουν στο τέλος τους τόσο για εμάς τους καθηγητές, όσο και για τα παιδιά. Από την άλλη, το κέντρο ήταν άδειο…
Ανέβηκα στο πάνω πάτωμα, όπου γίνονταν τα μαθήματα γυμνασίου και λυκείου. Χώρος που φιλοξενεί εκτός από μαθήματα συγκρούσεις, όνειρα, γκρίνιες και μικρά θαύματα. Από τη μία τα παιδιά με την ενεργητικότητα και τη φρεσκάδα τους, από την άλλη οι μεγάλοι με την εμπειρία και το αίσθημα ευθύνης για το μέλλον των μαθητών. Συζητήσεις για την καλή λειτουργία του κέντρου, για τις υποχρεώσεις, τη συμπεριφορά μας. Όλα τίθενται, λες, από την αρχή, εμείς πρέπει να φτιάξουμε τις αρχές του κέντρου κάθε χρονιά, κάθε μέρα μάλλον, καθώς τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Νέες ανάγκες παρουσιάζονται κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε τους κατάλληλους τρόπους να τις αντιμετωπίσουμε. Η τέχνη της οργάνωσης, της παιδείας και της κοινωνίας με τους άλλους είναι στην καρδιά της λειτουργίας των Δρόμων Ζωής.
Γυρίζοντας πίσω στην εικόνα του άδειου κέντρου, κοιτώντας τις αίθουσες διδασκαλίας ένιωθα το απόσταγμα των αγώνων μιας χρονιάς να έχει διαποτίσει το σπίτι. Και τη συγκίνησή μου ακολούθησε το αίσθημα χαράς ότι οι κόποι μας έχουν αποτέλεσμα, όχι τόσο από τους βαθμούς των παιδιών, όσο από τη φιλία και την αγάπη που κτίζουμε καθημερινά και που μας ακολουθούν και εκτός μαθημάτων. Μία τυχαία συνάντηση και κουβεντούλα στο δρόμοֺ η χαρά στις γιορτούλες μαςֺ ένα τσάι για αποσταμένους στην κουζίνα του κέντρου τα χειμωνιάτικα βράδιαֺ μια παιδική ζωγραφιά που σκαρώνει ένας μπόμπιρας και μας την χαρίζειֺ η ομαδική εργασία για το μπαζάρֺ τα φιλιά και οι αγκαλιές που δίνουμε και δεχόμαστε χωρίς λόγο, απλά επειδή αγαπιόμαστε!
Χωρίς προσπάθεια δεν υπάρχουν σχέσεις, δεν εκκολάπτεται η ζωή.
Πώς έχουμε μεγαλώσει οι τριαντάρηδες της Αθήνας; Μέσα στις πολυκατοικίες-κουτιά του ονείρου της αντιπαροχής, σε εκείνα τα εξαφανισμένα σήμερα σε αρκετές περιοχές της Αθήνας μπλοκ που εκμεταλλευόντουσαν κάθε εκατοστό του οικοπέδου για να αποδώσουν όσα περισσότερα διαμερίσματα.
Τι εισπράξαμε από αυτή τη διαπαιδαγώγηση των γονιών μας; Ότι το κέρδος είναι το παν. Εμμέσως πλην σαφώς μας πέρασαν το μήνυμα της προτεραιότητας του χρήματος σε σχέση με την ομορφιά. Γιατί η πολυκατοικία όσο και να την καλλωπίζουν οι νεότερες κατασκευές,δε συγκρίνεται με ένα παραδοσιακό σπίτι με την αυλή του,την περικοκλάδα του και τη σοφία της χωροταξίας του (χώρος να ζεις, να παίζουν τα παιδιά, να αναπαύονται οι ηλικιωμένοι).
Το σημερινό στυλ των λοφτς (sic) στις υποβαθμισμένες περιοχές του Γκαζιού, Βοτανικού, Κεραμεικού προβάλουν έναν τρόπο ζωής καθ’όλα αποδεκτό: είναι για εμάς τους τριαντάρηδες που έχουμε λεφτά να ξοδέψουμε στην πόλη, που κινούμαστε ακατάπαυστα και δεν έχουμε χρόνο για μικρολεπτομέρειες(σε κάποια λοφτς υπάρχει και υπηρεσία αγορών από σούπερ μάρκετ και αποστολής στην πόρτα μας).
Αν κοιτάξουμε τι έχουμε ανταλλάξει για τις νέες πολυκατοικίες που χτίζουν και πάλι κάθε εκατοστό του Γκαζιού, δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά: ακριβώς απέναντι έχουν επιβιώσει οι λιγοστές μονοκατοικίες ή παλιές λαϊκές κατοικίες. Χώρος να ανασάνεις στην αυλή, επικοινωνία, ουρανός. Το μεγάλο νυχτολούλουδο δίπλα στο κέντρο των Δρόμων Ζωής σκορπά μια μεθυστική μυρωδιά τα βράδια. Να μη μιλήσουμε για τη δροσιά που προσφέρει στην ατμόσφαιρα το πράσινο των αυλών.
Παλιά τα παιδιά έπαιζαν στους δρόμους του Γκαζιού. Εκεί που βρίσκεται σήμερα το μετρό ήταν παλιά παιδότοπος. Τώρα, λίγα χρόνια μετά, η γειτονιά έχει μεταμορφωθεί σε λούνα παρκ των μεγάλων: η διασκέδαση, η δυνατή μουσική, τα αυτοκίνητα που περνούν. Τα παιδιά κλείστηκαν μέσα, η επιθετικότητά τους έχει γίνει αντιληπτή από εμάς τους εθελοντές του κέντρου.
Οι μεγάλοι επέβαλαν με το έτσι θέλω (και την άδεια του Δήμου) το στυλ διασκέδασης που παπαγάλισαν από το βιβλίο του νεοελληνισμού: κάθομαι και πίνω με τις ώρες καφέδες, τρώω και μετά κάνω και μια βόλτα στη γειτονιά των ιθαγενών. Όχι πως δεν υπάρχει σεβασμός στα δικαιώματα των κατοίκων από κάποιους. Απλά, έχω μια απορία: αυτός που θα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στις νέες πολυκατοικίες του Γκαζιού, τι περιμένει σαν ποιότητα ζωής; Τη μουσική από το κλαμπ που μπουμπουνίζει από δίπλα; Το μεταμοντέρνο τσιμέντωμα που ανεβάζει το καλοκαίρι τη θερμοκρασία στα ύψη; Ίσως η εγγύτητα με το μουσείο Μπενάκη είναι ένα πλεονέκτημα, αλλά αποτελεί αυτό ποιότητα ζωής;
Πέρυσι ζούσα στη Λευκάδα και για να πάω να πετάξω τα σκουπίδια περνούσα από μονώροφα σπίτια, μία παλιά εκκλησία και τον κήπο της βιβλιοθήκης. Πήγαινα παντού με το ποδήλατο, δεν υπήρχε νέφος, δε χρειαζόταν να ξοδεύεις συνέχεια για να ζεις και να ψυχαγωγείσαι. Ο κόσμος καθόταν στα παγκάκια, συζητούσε, τα παιδιά έπαιζαν εκεί γύρω. Αυτό ήταν ένα καλό μάθημα και βίωμα της ποιότητας ζωής.
Στην Αθήνα αναρωτιέμαι τι μου προσφέρει η μεγάλη πόλη σε αντιστάθμισμα της ασχήμιας της, του κυκλοφοριακού χάους και της ακρίβειας: η αλήθεια είναι ότι γυρίζοντας πέρυσι από την επαρχία, μπορώ να βλέπομαι με τους δικούς μου ανθρώπους. Άλλο αν οι αποστάσεις το καθιστούν δύσκολο. Επίσης μπορούσα να πηγαίνω στα μουσεία ή στα θέατρα και να ψυχαγωγούμαι. Μετά από λίγο κουράστηκα. Είναι γεγονός ότι η μεγάλη πόλη προσφέρει, αλλά με αντάλλαγμα. Υπάρχουν βέβαια και οι δωρεάν εκδηλώσεις, όμως αυτό που κάνεις στη γειτονιά σου και σε ευχαριστεί, με τους δικούς σου ανθρώπους, σε αναπαύει και σε θρέφει. Τα άλλα δεν μπορούν να γίνονται καθημερινά, μπορούν; Πόσο μπορεί να τρέχει κανείς σε εκδηλώσεις, κάποτε θέλει κάτι πιο απλό, καθημερινό και ξεκούραστο.
Αυτό το τελευταίο βέβαια που έχουμε εξοβελίσει απ’ τη ζωή μας, γυρίζει τώρα αναγκαστικά με την κρίση. Αλλά είμαστε εκπαιδευμένοι για τα απλά και δημιουργικά και μπορούμε να τα κάνουμε στη γειτονιά μας; Μπορούμε όλοι να κάνουμε μια βόλτα με ποδήλατο; Έχουμε μια πρασιά να κάτσουμε και πιούμε ένα καφεδάκι; Τα παιδιά μας έχουν να βγουν να παίξουν χωρίς να τα πάμε σε παιδότοπο ή στο αλλού φαν παρκ; Τα ρεπορτάζ ακρίβειας στις παραλίες με κάνουν και απορώ: δεν μπορείτε να φτιάξετε καφέ και σαντουϊτσάκια απ’το σπίτι, και την ομπρέλα σας και να στρωθείτε στην άμμο, από το να νοικιάσετε ομπρέλα και ξαπλώστρες;
Η πνευματική, ηθική και αισθητική χρεωκοπία έχουν προηγηθεί. Και όχι, δεν βάζω τους πάντες στο ίδιο καλάθι. Απλά προβληματίζομαι και αναρωτιέμαι γιατί να δεχόμαστε να τρώμε πάνω στα πεζοδρόμια των γκλαμουράτων ρεστοράν, ενώ δίπλα μας περνούν τα αυτοκίνητα κι ενώ μάνες με καρότσια στριμώχνονται για να περάσουν. Γύρω σκουπίδια, γκράφιτι στους τοίχους (άσχημα, όχι ωραία!). Στο μπαρ το βράδυ οι τοίχοι φιλοξενούν μεγάλες φωτογραφίες με δολοφονημένες γυναίκες, ενώ κατά τις 11 μ.μ. μπαίνει μέσα και ζητιανεύει ένα κοριτσάκι. Όλα αυτά συμβαίνουν στον πλανήτη Γκάζι. Και με κάνουν να ντρέπομαι για τη χρεωκοπία μας.
Τα άνω Πετράλωνα είναι ένα παράδειγμα ανθρώπινης γειτονιάς της Αθήνας, με χαμηλή δόμηση, ταβερνάκια και πολιτιστική δράση. Είναι επίσης μια γειτονιά που αντιστέκεται στο βαρβαρισμό της γκλαμουροποίησης. Το Γκάζι δεν μπόρεσε να αντισταθεί στη μετατροπή του σε λούνα παρκ ενηλίκων, παρ’όλο που οι κάτοικοί του έχουν κάνει διαμαρτυρίες. Οι επισκέπτες όμως της περιοχές οφείλουν να ξέρουν και το σημαντικότερο να επιλέγουν. Έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε ό,τι μας πλασάρουν ,γιατί όμως; Όπως δε θα δεχόμασταν δίπλα στο σπίτι μας να ανοίξει ένα κλαμπ που μπουμπουνίζει μέσα στη νύχτα και μας στερεί τον ύπνο μας, έτσι θα έπρεπε να αποφεύγουμε αντίστοιχες καταστάσεις στις γειτονιές των άλλων.
Όταν βαρεθούμε το Γκάζι και αποφασίσουμε να κάνουμε οικογένεια, θα αποτραβηχτούμε στα περίχωρα της Αθήνας, που ήδη απλώνεται αχόρταγα προς τα ανατολικά, για να ζήσουμε μια ‘ανθρώπινη’ ζωή. Πίσω θα έχουμε αφήσει ένα νέο χάος ασχήμιας και υποβάθμισης. Και δε θα έχουμε να κατηγορήσουμε γι’αυτό τους γονείς μας που άλλαξαν μια ζωή στην αγροτική επαρχία με το όνειρο του διαμερίσματος, αλλάμόνο τους εαυτούς μας που χαλαρώσαμε τόσο, ώστε να δεχτούμε να μας πλάσουν στη φόρμα του καταναλωτή. Και τώρα χωρίς λεφτά, η γενιά των 700 ευρώ έχει στραφεί να θεοποιήσει αυτό που της δόθηκε: το βιομηχανικό, το βρώμικο και το άσχημο. Όχι όμως ομορφαίνοντάς το, αλλά με το να ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση και να ζούμε δίπλα στα σκουπίδια. Αυτή είναι η αληθινή χρεοκοπία μας.
Οι Δρόμοι Ζωής, η εθελοντική οργάνωση που μεριμνά για τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά και τις οικογένειές τους στο Γκάζι,σας προσκαλεί στη θεατρική παράστασταση 'Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον-διασκευή για παιδιά' στο θέατρο 'Εμπορικόν', Σαρρή 11 & Ρ.Παλαμήδη 9 Ψυρρή. Την Κυριακή 31 Μαΐου στις 6.30 μμ.
Για περισσότερες πληροφορίες,δείτε την ιστοσελίδα : http://www.dromoi-zois.gr
Έρχονται Χριστούγεννα και μας πιάνουν οι ευαισθησίες μας.
Μας πιάνει επίσης η ανάγκη να κάνουμε δώρα στους αγαπημένους μας (ξενόφερτο έθιμο,αλλά έχει ριζώσει πια,το ακολουθούμε!)
Αν θέλετε να συνδυάσετε το τερπνόν μετά του ωφελίμου,ελάτε στο Bazaar των Δρόμων Ζωής αυτό το Σαββατοκύριακο,και βοηθήστε μας να συνεχίσουμε το έργο στήριξης αποκλεισμένων κοινωνικά παιδιών και των οικογενειών τους στην περιοχή του Γκαζιού,αγοράζοντας στολίδια,εδέσματα και ολοκαίνουρια προϊόντα γνωστών εταιριών!
Οι Δρόμοι Ζωής είναι αμιγώς εθελοντική οργάνωση και με το Bazaar βγάζουμε τα περισσότερα έξοδα της χρονιάς,καθώς δεν εξαρτώμαστε από επιχορηγήσεις.Ως μέλος της παρακολουθώ και χαίρομαι την πρόοδο που κάνουν τα παιδιά και τα μικρά θαύματα που συντελούνται και σαν καλώ ολόψυχα να στηρίξετε την προσπάθειά μας.
Για λεπτομέρειες για το πού και πότε,ρίξτε μια ματιά στην πρόσκληση!Η Περσεφόνης είναι κάθετος της Πειραιώς και περνάει μπροστά από την είσοδο της Τεχνόπολης στο Γκάζι.Είναι εύκολο να μας βρείτε!
I know that I should write a post about my sudden decision to move back to Athens. And I will do so, as soon as I have the time…the first weeks at home are quite hectic.
But I will devote my first post from Greece to two little friends who came quite unexpectedly to our back garden and filled my heart with joy.
The first friend was an Eastern Olivaceous Warbler (in Greek Ωχροστριτσίδα). It’s a bird with brown and pale ochre feathers, if I recognised it alright. I’m not very good at bird watching, but after a little research I read that its singing goes like ‘teak-teak’, and this fits the description of my friend’s voice!
The second and more exotic friend was a hoopoe!(Τσαλαπετεινός) Unbelievable find in a garden which is near a park with sick pine trees. I don’t know where the hoopoe came from, as hoopoes live in forests. There is a forest on the mountain near my place, but that’s a couple of miles away from here. What was the hoopoe doing in my neighbourhood? Hard to know.
I saw the hoopoe early in the morning last Sunday. It was just after seven, when I had a look at the garden and saw this beautiful bird. Although I was far away (on the third floor), I could see its feathers and peculiar colours. It seemed as if it knew that I was watching, but I was very discreet and didn’t scare it. I think it smiled at me! It was very graceful and when it flew away, it drew a fine line in the air. What a creature!
Today I researched the internet and read the following on the site http://www.mani.gr/:
The hoopoe is one of the most exotic creatures of the forest. It is a real housewife: it looks for food with meticulous care and nibbles it without caring about what happens around it. Sometimes it comes out of the forest (that was my friend’s case)…It flies slowly like a butterfly (indeed!). If you come across it in summer, don’t scare it; it will make you feel serene. The hoopoe has this talent…(indeed it has!)
My hoopoe is a bit like me: it went to a foreign land, made friends, had a great time and then flew back home. And it hasn’t regretted it (I hope so for both me and the hoopoe!)
It's summer, the temperature rises, but not so much as to prevent us from walking, cycling and working. That's one thing that I like about English summers: reasonable temperatures. I play Manu Chao, it's 10 in the evening and there's still twilight on he sky. The days are stretched, my mood is high and I'm broke as always. Who cares? (My bank, obviously!!!) I play Cesaria Evora and 'Sodad', beautiful, sad music from the Green Cape. I play Buena Vista Social Club from Cuba and remember that I haven't smoked the cigar that a friend got me for my birthday!!
I just came back from a short holiday in Greece (which was quite hectic, but I had the chance to swim in the sea!) and I'm in the middle of a vortex: looking for a job, working hard and possibly moving house soon (i want to beat the Guinness record: 5 moves in 9 months!). Life is hard but good.
It's just that I don't feel like writing much at the moment. Or better, spend as much time on the internet as I did before. It must be because of the birds that sing and the blue sky and the flowers, because I want to be out, walk and suck the countryside like a bee collects pollen (by the way my hay fever has struck me with all its might, I hate it!).
There are times that our horizons open outwards, whereas our thoughts concentrate on the within. We prefer to experience rather than gather our thoughts. But isn't this what exactly I am doing now? How shall I put it?
I don't know.I rather prefer play 'El cuadro de Tula' by Buena Vista Social Club. And get on with this bloody application form for yet another vacancy.
Οι Δρόμοι Ζωής, η εθελοντική οργάνωση που μεριμνά για τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά και τις οικογένειές τους στο Γκάζι,σας προσκαλεί στη θεατρική παράστασταση 'Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον-διασκευή για παιδιά' στο θέατρο 'Εμπορικόν', Σαρρή 11 & Ρ.Παλαμήδη 9 Ψυρρή. Την Κυριακή 31 Μαΐου στις 6.30 μμ.
