Βαμπιρικές μνήμες και χαμένες ευκαιρίες
Θυμάμαι ένα εργο που είχα δει πέρσι,το 'Νοσφεράτου' του Βέρνερ Χέρτζοκ.Αρκετά τρομαχτικό:ήταν παραλλαγή της ιστορίας του κόμη Δράκουλα,χωρίς όμως το χάπι-εντ της πρόσφατης ταινίας του Κόπολα.Στην ταινία που είδα ο Δράκουλας πεθαίνει στο τέλος,όμως ο δαγκωμένος Χάρκερ γίνεται Βαμπίρ και παίρνει τη θέση του μακαρίτη.Στην τελευταία σκηνή λοιπόν,ο Χάρκερ καλπάζει με το άλογό του σε μία σουρεαλιστική άνυδρη έκταση,αφού πρώτα έχει πει:'Έχω τόσα πολλά να κάνω,και τόσο λίγο χρόνο.'
Κάπως έτσι ένιωσα όταν διάβασα τα post για την ημέρα της ποίησης στο blog του Πεφταστεριού και της Magica de Spell.Όχι σαν βαμπίρ καλέ!!!Ενοώ ότι νιώθω ότι τόσα πράγματα πρέπει να γίνουν και δεν έχω το χρόνο.Τι ωραία μέρα να προωθήσει κανείς την ποίηση και τι ωραία ιδέα!Αλλά χθες γύρισα στο σπίτι και έπεσα σε χειμέρια νάρκη.
Βέβαια είμαι κουρασμένη-πέρασα την προηγούμενη εβδομάδα δουλεύοντας,γράφοντας αιτήσεις για δουλειές και προετοιμάζοντας τη συνέντευξή μου για μια δουλειά (μάλλον δεν την πήρα,δε με πήραν ακόμη τηλ.).Έτσι νιώθω ψιλο-πτώμα...
Όμως τα post πάνω στη μέρα της ποίησης (ήταν εχθές) μου θύμισαν ότι πρέπει να είμαστε επί των επάλξεων,και να γρηγορούμε.Υπάρχουν τόσες υπέροχες ιδέες και ανθρώπινες δημιουργίες-δεν συγχωρούμαι λοιπόν να επαναπαύομαι στον καναπέ!(βέβαια σήμερα έχει τις 'Απελπισμένες νοικοκυρές',οπότε με βλέπω τουλάχιστον για μια ωρίτσα μπροστά στο χαζο-κούτι!!!)
Γρηγορείτε λοιπόν..
Αν και καθυστερημένα,παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα και το αφιερώνω στην καλή μου φίλη Κωσταντίνα που της αρέσει ο Καβάφης. Ολίγον βαρύ το θέμα,μην το δεις καλή φίλη και στενοχωρηθείς, και στεναχωρεθεί και το μωρό μαζί σου!! Αλλά τι να κάνουμε, δεν έγραψε πολύ χαρούμενα πράγματα ο ποιητής (και δεν νομίζω ότι το μωρό θα εκτιμήσει πολύ τα ερωτικά του, με τους νέους με τα φιλήδονα χείλη κλπ!!!).
Αυτό το ποίημα είναι μια απόδειξη ότι η ποίηση είναι πρακτική,δεν μιλάει για αεροβασίες,αλλά για πράγματα καθυμερινά που μας ταλανίζουν. Απλά οι ποιητές έχουν αυτό το κατιτίς που κάνει ένα απλό μήνυμα ζωής (το πώς να χειριζόμαστε τις αποτυχίες) διαμάντι νόησης και συναισθημάτων.
Ιδού:
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
Κάπως έτσι ένιωσα όταν διάβασα τα post για την ημέρα της ποίησης στο blog του Πεφταστεριού και της Magica de Spell.Όχι σαν βαμπίρ καλέ!!!Ενοώ ότι νιώθω ότι τόσα πράγματα πρέπει να γίνουν και δεν έχω το χρόνο.Τι ωραία μέρα να προωθήσει κανείς την ποίηση και τι ωραία ιδέα!Αλλά χθες γύρισα στο σπίτι και έπεσα σε χειμέρια νάρκη.
Βέβαια είμαι κουρασμένη-πέρασα την προηγούμενη εβδομάδα δουλεύοντας,γράφοντας αιτήσεις για δουλειές και προετοιμάζοντας τη συνέντευξή μου για μια δουλειά (μάλλον δεν την πήρα,δε με πήραν ακόμη τηλ.).Έτσι νιώθω ψιλο-πτώμα...
Όμως τα post πάνω στη μέρα της ποίησης (ήταν εχθές) μου θύμισαν ότι πρέπει να είμαστε επί των επάλξεων,και να γρηγορούμε.Υπάρχουν τόσες υπέροχες ιδέες και ανθρώπινες δημιουργίες-δεν συγχωρούμαι λοιπόν να επαναπαύομαι στον καναπέ!(βέβαια σήμερα έχει τις 'Απελπισμένες νοικοκυρές',οπότε με βλέπω τουλάχιστον για μια ωρίτσα μπροστά στο χαζο-κούτι!!!)
Γρηγορείτε λοιπόν..
Αν και καθυστερημένα,παραθέτω ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα και το αφιερώνω στην καλή μου φίλη Κωσταντίνα που της αρέσει ο Καβάφης. Ολίγον βαρύ το θέμα,μην το δεις καλή φίλη και στενοχωρηθείς, και στεναχωρεθεί και το μωρό μαζί σου!! Αλλά τι να κάνουμε, δεν έγραψε πολύ χαρούμενα πράγματα ο ποιητής (και δεν νομίζω ότι το μωρό θα εκτιμήσει πολύ τα ερωτικά του, με τους νέους με τα φιλήδονα χείλη κλπ!!!).
Αυτό το ποίημα είναι μια απόδειξη ότι η ποίηση είναι πρακτική,δεν μιλάει για αεροβασίες,αλλά για πράγματα καθυμερινά που μας ταλανίζουν. Απλά οι ποιητές έχουν αυτό το κατιτίς που κάνει ένα απλό μήνυμα ζωής (το πώς να χειριζόμαστε τις αποτυχίες) διαμάντι νόησης και συναισθημάτων.
Ιδού:
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)
posted by Bad Wolf at 9:45 am
2 Comments:
"Απλά οι ποιητές έχουν αυτό το κατιτίς που κάνει ένα απλό μήνυμα ζωής (το πώς να χειριζόμαστε τις αποτυχίες) διαμάντι νόησης και συναισθημάτων."
.....πως μια απλή φράση εμπεριέχει σελίδες ατελείωτες αναλύσεων και κόντρα αναλύσεων και μπούρου μπούρου...
ή..αλλέως...
"το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν" (καλά το είπα;)
Καλά το είπες καλή μου!
Επί τη ευκαιρία,θυμήθηκα ότι έχω οδηγίες για απλές ασκήσεις ποίησης για παιδιά.Θα τις αναρτήσω οσονούπω.
Περί χαμένων ευκαιριών,ήθελα εκτός των άλλων να γράψω κι ένα σατιρικό σονέτο με θέμα τις περιπέτειές μου στο Warwick...Κι αυτό έμεινε στον πάγο..Πού θα πάει όμως;;
Post a Comment
<< Home