Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Τα καστήματα στολίζονται...
Διαφημίσεις κινητών με τον Santa Claus...
Οι δωροκάρτες και τα δάνεια δίνουν και παίρνουν...
Κι εγώ δεν μπορώ να μπω στο κλίμα...

Τι είναι τα Χριστούγεννα;
Μην είναι τα έλατα;
Μην τα ψηλά βουνά;

Ποιος το ξέρει να το πει;;

Εργασία λοιπόν: ‘Τα αγαπημένα μου Χριστούγεννα και πώς θα ήθελα να τα γιορτάσω'. Ξεκινάω εγώ:

Τζάκι! Χωρίς τζάκι δεν γίνεται δουλειά.(Κατά προτίμηση το τζάκι να έχει και γιαγιά από δίπλα). Ψήνουμε κάστανα, ξεφλουδίζουμε και τρώμε μανταρίνια και πετάμε τα φλούδια στη φωτιά για να κάψουν και να αναδύσουν το υπέροχο άρωμά τους...Λέμε ιστορίες..Οι μαμάδες χαλαρώνουν, βγάζουν τις ποδιές και μεταμορφώνονται από κομάντος της κουζίνας στους εαυτούς τους. Μας λένε πώς περνούσαν τα δικά τους Χριστούγεννα. Μας λένε ιστορίες και κάλαντα από την Πατρίδα (τον Πόντο).

Κάλαντα! Θέλω παιδάκια-κατά προτίμηση παράφωνα!-να έρθουν και να μου πουν τα κάλαντα. Κρατάν καραβάκια, παίζουν μελόντικες, έχουν τσουλούφια που τους πέφτουν στα μούτρα...και τραγουδούν όλο πάθος!!!Έτσι και παν να σταματήσουν στην 2η στροφή,τους λέω 'πείτε και παρακάτω.Τι;;;;δεν ξέρετε παρακάτω;' Ξεκινώ και τους λέω παρακάτω. Τώρα ποιος θα δώσει λεφτά σε ποιον;!

Έλατο. Μάλλον όχι Ελληνικό,αλλά αγαπημένο.Να πω την αμαρτία μου,αγαπώ τα αληθινά έλατα...ιδικά αυτά που δεν έχουν συμμετρία και θυμίζουν τις καταβολές τους από δάση κι όχι από καλούπι ανθρώπινο.Εκεί που περπατούν οι λύκοι και φωλιάζουν οι κουκουβάγιες,από κει έρχεται το έλατό μου,όλο σοφία,να στολιστεί και να στολίσει και το σπίτι.Το στολίζω με καρύδια,ψημένα αστεράκια,και κόκκινες γιάλινες μπάλες.Το δέντρο έχει και φωτάκια κι όταν τελειώσω τον στολισμό μοιάζει με αγγελιαφόρο από μακρινό κόσμο που μου φέρνει χαρούμενο μήνυμα.

Γλυκά.Καμπάνες που χτυπούν.
Παραμύθια του Παπαδιαμάντη.
Χειροτεχνίες.

Τι ωραία!

Εκεί που όλα έχουν μελώσει, εμφανίζεται το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Είναι ξυπόλυτο και κρυώνει.Φοράει κουρέλια.Όταν θα τρώμε το Πρωτοχρονιάτικο δείπνο,αυτό θα έχει παγώσει.

Αυτό το κοριτσάκι έρχεται από μία μακρινή χώρα,εκεί που δεν τολμάω να πατήσω. Από μέσα μου.

Εκεί που όλοι είμαστε μόνοι, ορφανοί, χιονίζει, και κανένας δε συμμερίζεται τον πόνο μας. Κανένα χάδι δεν απαλύνει τις συμφορές μας. Είμαστε γυμνοί και απροστάτευτοι στα δεινά του κόσμου, έτσι όπως ακριβώς ήρθαμε στη γη. Και κυρίως γυμνοί απέναντι στις ψευδαισθήσεις και στη ματαιοδοξία μας.Όταν οι ονειροφαντασίες για τις ‘τέλειες’ γιορτές μου έχουν πάρει τα μυαλά, η πραγματικότητα έρχεται και μου σκάει ένα τεράστιο χαστούκι.

Τότε βλέπω ότι κανένας δεν κάθεται στο τζάκι. Ότι οι ‘μεγάλοι’ δεν μπορούν να μας φροντίσουν σε όλα τα πράγματα, κι ότι εμείς πρέπει να τους φροντίσουμε. Τα όνειρα που δε βγήκαν αληθινά, τα χρόνια που περνάνε ασήμαντα σα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα. Βλέπω τις οικογενειακές κόντρες, τις γκρίνιες, το δέντρο έχει χλωμιάσει, τα στολίδια θαμπώνουν.

Κι εκεί η γιορτή μαυριζει. Βαραίνουν πάνω μου όλα αυτά που ‘πρέπει’ να γίνουν. Ξεκινάω έναν αγώνα δρόμου, ενώ ξέρω καλά ότι δεν πρόκειται να βγω νικητής. Προσπαθώ να παίξω σε μια ταινία που δεν έχω γράψει εγώ το σενάριο και όταν η πραγματικότητα τα φέρνει αλλιώς, μένω απαρηγόρητη...

Μπα σε καλό μου,τι μ'έπιασε νυχτιάτικα;;;Όλα ξεκίνησαν με τη φράση που μου έγραψε ένας φίλος ‘όλα στολίζονται, εγώ όμως δεν μπορώ να μπω στο κλίμα’. Ναι,κάτι δεν πάει καλά με το φανταστικό κλίμα...Η πραγματικότητα είναι τρομακτική..Από τις φαντασίες λοιπόν,καλύτερα ας είμαι πιο πρακτική και ας κάνω το εφικτό καλό. Κι ας δω τι πραγματικά σημαίνουν τα Χριστούγεννα. Γιατί παραμονεύουν τα κοριτσάκια με τα σπίρτα που μου χαλούν την ‘ονειρεμένη’ συνταγή...

Καλές γιορτές να έχουμε